Avstanden mellom lovnad og handling

Forhandlingane om normaltariffen for legar er avslutta og dei takstane trer i kraft 1. juli. Dette er neppe eit tema som bruker å vere grunnlag for sjølv den minste avisnotis, men i år er her eit par punkt som kanskje skal vere verd litt merksemd likevel.

Legane skal ikkje ha noken inntektsauke per 1. juli. Det skal heller ikkje vere kompensasjon for den utgiftsauken dei har med lønsauke til eige personale, prisstigning mm. Dette har tekniske årsaker, overheng frå i fjor osv, og har neppe så stor allmenn interesse.

Men pasientane skal betale meir. Det bestemte Stortinget i budsjettet. Egenandelane skal auke med 5%. Med dette så har ei regjering som i Soria Moria erklæringa lova å redusere egenandelane, auka dei med til sammen 10% i løpet av si regjeringsperiode. Det er ingen grunn til å tru at andre regjeringsalternativ ville handtert dette annleis, men det er likevel med på å svekke respekten for politiske lovnader. Denne regjeringa har trass alt hatt fleirtal til å kunne halde sine lovnader.

Når pasientane skal betale meir, og legane ikkje tene meir, da må den betalinga legane får frå trygda bli redusert. I dette oppgjeret får legane dårlegare betalt for å gi pasientane sine tid til lange konsultasjonar. Dei legane som satser på korte overfladiske konsultasjonar, vil kunne auke inntektene sine fordi her er pasientbetalinga nesten heile taksten. Dei legane som vil bruke tid på pasientane, greie ut mykje og behandle sjølv før dei eventuellt henviser vidare, vil får redusert inntekt fordi dei takstane som kompenserer for slik arbeidsinnsats, ligg i trygderefusjonane.

Kven skulle tru at dette var styrt av ei regjering som nettopp har lagt fram ein reform der dei lover pasientane lengre legekonsultasjonar og auka satsing på at primærhelsetenesta skal greie det meste sjølv.