Samhandlingsreformen

Hovedinnretninga i samhandlingsreformen er positiv. Det skal satsast meir på forebyggande helsearbeid. Det skal bli fleire fastlegar. Fleire kronikarar skal kunne få opplæring og behandling i kommunene i staden for sjukehuspoliklinikkar. Heldigvis er det ikkje ein fasttømra reform som blir lagt fram, men meir som eit ide- og intensjonsutkast der detaljane i utforming treng lenger tid på å bli forma ut.

Når det blir fleire fastlegar, så må kvar einskild fastlege få færre pasientar på listene sine. Dette er positivt for å kunne gi den einskilde pasienten bedre tid og minske arbeidspresset. Men det er viktig at ingen pasientar må tvangsflyttast frå legen sin på grunn av reformen. Auken i fastlegar må gå over tid, og ein må arbeide med gode løysingar der fleire legar ikkje går ut over pasientane sin rett til å behalde legen sin.

Fastlegane har i dag ei arbeidsplikt på ein dag i veka i kommunale oppgaver utanfor legekontoret. Få kommuner utnytter denne kapasiteten i dag. Det har vore snakk om å utvide dette pålegget til 2 dagar i veka. Dette er ein tanke ein bør gå ifrå. Kommunene må stimulerast til å utvide timetalet for sjukeheimslegar, men dei må skape gode og attraktive arbeidsplassar som legane ønsker å arbeide på, og ikkje satse på tvangsarbeid. Legane må ikkje tvingast til å gi pasientane sine på legekontoret dårlegare tid.

Pasientar bør kunne få akutt pleie ved institusjonar i heimkommunen der sjukehusinnleggingar ikkje er medisinsk naudsynt. Kommunene må også ta rask tilbake ferdigbehandla pasientar for å gi dei opptrening og rehabilitering. I dei fleste landskommunene våre blir dette best gjort gjennom opprusting av eksisterande sjukeheimar både når det gjeld fagleg innhald, legedekning og kapasitet, i staden for bygging av nye institusjonar som verken er sjukeheim eller sjukehus.

Det er ein dårleg ide å la kommunene finansiere sjukehusa ved at dei må betale ein sum for alle innlagte pasientar. Det må fortsatt vere ei medisinsk avgjerd for den einskilde lege kven som treng sjukehusinnlegging. Kommunene må ikkje kome i posisjon til å kunne overprøve dette for å spare pengar. Dersom kommunene ikkje kan overprøve innleggingar, vil denne posten kunne bli ein ukontrollerbar utgiftspost som undergrev kommunen sine muligheiter til å bygge opp og vedlikehalde eigne tenester. Sjå elles ein tidlegare blogg frå meg om dette.

Det er elles påfallande korleis alle tankar om å pålegge interkommunalt samarbeid er blitt borte. Det er understreka at ressursauke til kommunene skal skje ved auke i dei frie midlane. Heilage kuer som kommunalt sjølvstyre og bevaring av eksisterande strukturar synes vere viktigare enn å sikre nasjonalt likeverdige tenester.

Spesialisthelsetenesta og sjukehusa må framleis vere ein hjørnestein i helsetenesta vår. Nye avanserte behandlingsmetoder og bortfall av øvre aldersgrenser for ressurskrevande behandling, har auka presset på sjukehusa. Mange spesialistar nærmer seg aldersgrensa, og vi må utdanne nye for framtida. I reformen som kjem, må vi ikkje forsømme sjukehusa sine muligheiter til å fylle si rolle. Vi må ha ei balansert utvikling.